រឿងខ្លី ស្នូរកាំភ្លើងបីគ្រាប់នៅវិទ្យាល័យកូប(វគ្គ១)

និពន្ធដោយ៖ ឈាវ សំណាង

ព្រឹកព្រលឹម មេឃចាប់ផ្ដើម ភ្លឺស្រលះ សមនឹងអាកាសធាតុត្រជាក់ស្រឹបបធ្វើ ឲ្យរងា ដល់ឆ្អឹងខ្នង សូមក្រលេកមើលនៅខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ខណៈនេះសិស្សានុសិស្ស នៃវិទ្យាល័យកូបបានធ្វើដំណើរចូលមកកាន់

សាលាទាំងបន្ដកន្ទុយគ្នាយ៉ាងរដឹក មានសិស្សខ្លះដើរថ្មើរជើង

ខ្លះជិះកង់ឬ ម៉ូតូ រួចនិយាយសាសងគ្នាយ៉ាងកងរំពងពេញវិថីសាលា។

ក្នុងនោះយើងឃើញយុវតីមួយរូប ស្ថិតក្នុងវ័យ១៦ឆ្នាំ សម្រស់ល្អឆ្នើម

ផ្ដាច់គេក្នុងវិទ្យាល័យនេះ។ លីយ៉ា គឺ ជាឈ្មោះរបស់នាង ។ នាង

ដើរដំណើរញាប់ស្មេរសំដៅមករកមិត្តនារីម្នាក់ទៀតដែលអង្គុយចាំ

លើបង់រួចជាស្រេច៖

–          អេ! រីណា ឯងមកអង្គុយចាំខ្ញុំយូហើយមែនទេ?

ម៉ារីណា នារីរូបស្រស់ដែលមាន វ័យប្រហាក់ប្រហែលនឹងស្រស់ស្រីយើងដែរ

វាចាតប៖

–          អត់ទេ! ខ្ញុំទើបមកដល់មុននេះបន្ដិចទេ! អ៊ឺ….និយាយអ៊ីចឹងដូចជាមិន

ឃើញសារ៉ា?

–          ពិតមែនហើយ(លីយ៉ាងក់ក្បាល) រាល់ថ្ងៃសារ៉ាតែងតែមកមុនពួកយើងជា

និច្ច ប្លែងតែថ្ងៃនេះ ដូចជាមិនឃើញនាងទាល់តែសោះ!

លីយ៉ាបញ្ចប់សម្ដីសឹងតែមិនទាន់ចប់ផង ស្រាប់តែឃើញសិស្សជាច្រើន

ស្រែកផ្អើលឆោឡោរត់បន្ដគ្នាទៅខាងក្រោយសាលា ក្នុងនោះក៏ឃើញ

មានប៉ូលីសពីរនាក់រត់ទៅផងដែរ។ លីយ៉ា ចាប់ផ្ដើមចងចិញ្ចើមដោយក្ដីឆ្ងល់

រួចសួរទៅរីណាភ្លាម:

–          រីណា!នៅខាងក្រោយសាលាមានរឿងអ្វីកើតឡើង?បានជាគេផ្អើលឆោ

ឆោឡោ?

-ខ្ញុំក៏មិនដឹងដែរ! តោះពួកយើងទៅមើលបន្ដិចមើល!

ថាចប់ កញ្ញាទាំងពីរបានរត់ទៅខាងក្រោយសាលាយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់។

លីយ៉ានឹងរីណាបានសុំផ្លូវគេចូលទៅព្រោះទីនេះមានសិស្សចោមរោម

យ៉ាងច្រើនកកកុញ ហើយខ្សឹបខ្សៀវគ្នាពេញនោះ។ ទាំងពីរនាក់ គ្រាន់តែចូល

ឃើញហេតុការណ៍ភ្លាម ក៏ស្រែកយ៉ាងភ្លាត់សំឡេងគឺអ្វីដែលមិនគួរនឹង

ឃើញពេលនេះបានបង្ហាញច្បាស់ គឺសាកសព សារ៉ាដែលដេកស្លាប់នៅក្បែរ

អាងទឹកនៅបង្គន់ក្រោយសាលា។ សាកសពនាងមើលទៅគួរឲ្យរអើមខ្លាំង

ណាស់ អាវពណ៍ស ប្រឡាក់សុទ្ធតែឈាម  នៅលើខ្លួនទំនងជាត្រូវគេបាញ់

ព្រោះមានស្នាមរបួសធំៗ ជាច្រើនកន្លែង។ លីយ៉ាបម្រុងនឹងស្ទុះចូលតែត្រូវគេ

ហាមមិនឲ្យចូលឡើយព្រោះប៉ូលីសកំពុងធ្វើកោសលវិច្ឆ័យ។ លីយ៉ានឹងរីណា

បានត្រឹមតែយំខ្សឹកខ្សួលប៉ុណ្ណោះ។ស្របពេលនោះលោកគ្រូម្នាក់ដែលរស់

នៅក្បែនោះបាន និយាយពីការស្លាប់របស់សារ៉ា ថា៖

“ឲ្យតែល្ងាចម៉ោងជិត៦ ក្រោយពីរៀនគួបន្ថែមរួច សារ៉ាតែងតែធ្វើដំណើរ

ទៅផ្ទះជានិច្ច ផ្ទះនាងនៅដល់ភូមិសំរោង។ ប្លែកតែថ្ងៃម្សិលមិញស្រាប់

បាត់មិនឃើញនាងតែម្ដង ឯកង់ដែលដាក់ផ្ងើ ក៏មិនឃើញមកយកដែរ ។ដំបូង

ខ្ញុំឆ្ងល់ដែរ តែបន្ទាប់មកខ្ញុំក៏គិតថានាងប្រាកដជាមានការអីសំខាន់ហើយជិះ

ម៉ូតូទៅជាមួយមិត្តភក្ដិហើយ។ រហូតដល់ម៉ោងជិត៧ យប់ស្រាប់តែលាន់ឮ

ស្នូរផ្ទុះដល់បីដង ដោយខ្ញុំស្មានថាមានក្មេងៗដុតផាវ លេងទើបខ្ញុំមិនបាន

ចាប់អារម្មណ៍។ដល់ព្រឹកឡើងទើបឃើញសាកសពនាងនៅជិតអាងទឹកធ្វើឲ្យ

ផ្អើលពេញសាលាបែបនេះ។

-ចុះរាល់ ដង សាលានេះដែលធ្លាប់មានឃាតកម្មបែបនេះទេ?ហើយជនរងគ្រោះ

ដែលមានវិបត្តិចង់សម្លាប់ខ្លួនឬមានទំនាស់ជាមួយអ្នកណាពីមុនមកដែរឬទេ? (ប៉ូលីសសួទៅកាន់លោកគ្រូ)!

– អត់ទេ! រាល់ដង សាលាយើងមិនធ្លាប់មានរឿងឃាតកម្មបែបនេះទេហើយ  សារ៉ា

នាងក៏មិនធ្លាប់វិបត្ដិចង់សម្លាប់ខ្លួនឬមានទំនាស់ជាមួយអ្នកណាមកពីមុនដែរ ព្រោះខ្ញុំស្គាល់នាងច្បាស់គឺនាងជាក្មេងចរិតល្អ ខ្ញុំគិតថាឃាតករប្រហែលជាស្អប់គុំគួននឹងនាងខ្លាំងណាស់ហើយ បានជាហ៊ានយកកាំភ្លើងមកបាញ់នាងបែបនេះ។

ស្ដាប់សម្ដីលោកនាយករួច លោកប៉ូលីសកត់រៀបចំឯកសារ ដើម្បីតាមដានរឿង

នេះ និងបន្ដវែកមុខឃាតករឲ្យទាល់តែបានព្រោះសារ៉ា មិនត្រូវស្លាប់ដោយ

អយុត្ដិធម៌បែបនេះឡើយ។

ក្រោយពីប៉ូលីសធ្វើកុសលវិច្ឆ័យរួច សាកសពសារ៉ាត្រូវបញ្ចូនទៅធ្វើបុណ្យ

ភ្លាមៗក្រោមការរងទុក្ខសោកនៃក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តសម្លាញ់របស់នាង។

បុណ្យសពសារ៉ាបានធ្វើឡើងនៅឯភូមិសំរោង។យាយរបស់នាង​ យំសឹងក្លាយជា

មនុស្សវិកលចរិតទៅហើយ ព្រោះគាត់មានចៅតែម្នាក់គត់គឺសារ៉ានេះឯង ឯកូនចៅ

របស់គាត់ជាច្រើន នាក់ទៀតបានស្លាប់អស់ទៅហើយ។ឥឡូវសារ៉ាស្លាប់ម្នាក់

ទៀត ធ្វើឲ្យគាត់សឹងវង្វេងស្មារតី។ លីយ៉ា នឹង រីណាក៏បានចូលរួមនឹងជួយរំលែកទុក្ខ

នឹងជួយលួងលោមលោកយាយផងដែរ  គឺពេលនេះគាត់កំពុងមានទុក្ខ។

មួយស្របក់ក្រោយពីសូត្រមន្ដរួច ក៏ឃើញមិត្តរួមថ្នាក់របស់សារ៉ា នឹងលោកគ្រូ អ្នកគ្រូមកចូលរួមជាច្រើននាក់ ក្នុងនោះលោកគ្រូដេវិតដែលជាគ្រូបន្ទុកថ្នាក់បាន

ចូលរួមផងដែរ  ។មកដល់ភ្លាមគាត់ដើរសំដៅមករកលីយ៉ា ដែលកំពុងសម្អាតតុទទួល

ភ្ញៀវ៖

–          លីយ៉ា!

លីយ៉ាងើបមុខសម្លឹងទៅលោកគ្រូទាំងញញឹមខ្សោះបន្ដិច ទើបបន្លឺ៖

–          អូ! លោកគ្រូទេ អ្ហេ? លោកគ្រូមកចូលរួមដែលមែនទេ?

– ពិតមែនហើយ! លោកគ្រូដឹងដំណឹងភា្លមក៏មកភ្លាម!ស្ដាយណាស់ដែលព្រឹកមិញ

ដោយសារតែលោកគ្រូរវល់ទើបលោកគ្រូមិនបានទៅមើលហេតុការណ៍ផ្ទាល់

ឥឡូវលោកគ្រូសូមរំលែកទុក្ខប្អូនខ្លះព្រោះដឹងថាប្អូន និងសារ៉ា ស្រលាញ់

រាប់អាន គ្នាណាស់ ដល់ពេលសារ៉ាស្លាប់ទៅឆាប់បែបនេះ គ្រូជឿថាប្អូនធ្វើ

ចិត្តមិនទាន់បានឡើយ!

–          ចាស! ខ្ញុំអរគុណចំពោះលោកគ្រូណាស់!

តបទៅលោកគ្រូ លីយ៉ាគ្រាន់តែញញឹមស្ងួតលែងស្ដីតទៀត ព្រោះតែសម្ដី

លោកគ្រូ និយាយត្រូវ នាងហាក់ធ្វើចិត្តមិនបានឡើយ ពេលដែលសារ៉ា

ស្លាប់ទៅស្រស់ៗបែបនេះ ជាពិសេស អនុស្សាវរីយ៍ល្អៗរវាងសារ៉ា នឹងនាង ពិសេសមុខសារ៉ាពេលដេកស្លាប់បានផុសក្នុងចិត្តនាងធ្វើឲ្យយុវតីនឹក

ស្រមៃមិនបាត់សោះ។

ក្រោយពីលោកគ្រូដេវីតនិយាយជាមួយសារ៉ាបានពីរ បី ម៉ាត់ ក៏លាចេញទៅ។

…………………………………………………………………..

ស្អែកឡើងសព របស់សារ៉ាត្រូវបានបូជា។ មុនពេលដង្ហែរសព លីយ៉ានិងរីណានៅចំអះសពជាមួយយាយរបស់សារ៉ា។ខណះនោះលីយ៉ា

បានចាប់ភ្លឹកនឹងដៃសពសារ៉ាដែលហាក់ដូចជាក្ដោបរបស់អ្វីមួយជាប់នឹងដៃ

យ៉ាងណែន។លីយ៉ា ឆ្ងល់ណាស់នាងលាដៃ សពក៏ឃើញបន្ដោងខ្សែកមួយ

ដែលសារ៉ាក្ដោបមិនរបេះសោះ។លីយ៉ាបានលួចបន្ដោងខ្សែកនោះទុក ឯអ្នកដទៃទៀតមិនបានចាប់អារម្មណ៍ឡើយ។

ក្រោយមកសពសារ៉ាបានបូជាដោយយាយរបស់សារ៉ា និងបណ្ដាញាតិសុទ្ទតែស្រក់

ទឹកភ្នែកអាណិតមនុស្សល្អដូចជាសារ៉ាគ្រប់គ្នាៗ។ ឈានដល់ពេលថ្ងៃត្រង់ពិធីបូជាបានបញ្ចប់ដែរ លីយ៉ា បានបបួលរីណា

មកលាយាយរបស់សារ៉ា ដើម្បីត្រលប់មកផ្ទះវិញ។គ្រាន់តែមកដល់ផ្ទះភ្លាម លីយ៉ា

បានយកបន្ដោងខ្សែនោះមកមើលសារជាថ្មី។ពេលនេះ ស្រស់ស្រីភ្ញាក់

ផ្អើលជាខ្លាំងព្រោះតែបន្តោងខ្សែនោះជារបស់មានតម្លៃបំផុត ព្រមទាំងមាន

ឆ្លាក់អក្សរថា David ដោយមានពេជ្រព័ទ្ធជុំវិញ ៨ គ្រាប់។ លីយ៉ាក្ដោបបន្ដោង

នោះក្នុងដៃទាំងឆ្ងល់ ហេតុអ្វីបានជាបន្ដោងខ្សែកមួយនេះមកនៅក្នងដៃសារ៉ា? នាងជឿថាម្ចាស់បន្ដោងខ្សែកនេះប្រាកដជាឃាតកដែលសម្លាប់សារ៉ា?

ប៉ុន្ដែនៅក្នុងវិទ្យាល័យ មានតែលោកគ្រូដេវីតម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែល

មានបន្ដោងខ្សែកបែបនេះ?តែប្រសិនចោទគ្រូដេវីតក៏ដូចមិនត្រូវព្រោះក្នុង

ថ្ងៃកើតហេតុការណ៍គាត់មិនបាននៅសាលាទេ ហើយពេលនាងជួបគាត់នៅរោង

បុណ្យសពសារ៉ា យុវតីក៏បានឃើញខ្សែកនេះនៅជាប់នឹងករបស់គាត់ដែរ។

គិតឡើង គិតចុះ លីយ៉ាហាក់ជាស្មុគស្មាញក្នុងចិត្តណាស់ នាងបានមកផ្ទះរីណា ហើយក៏បានយករឿងនេះមកពិភាក្សាជាមួយរីណាវិញម្ដង។ពេលដែលលីយ៉ានិយាយរឿងបន្ដោងខ្សែកនឹងសេចក្ដីសង្ស័យចំពោះលោកគ្រូដេវិតប្រាប់ដល់រីណា

រីណាក៏ប្រកែកភ្លាម៖

–          មិនអាចនោះទេយ៉ាងណាក៏មិនមែនជាលោកគ្រូដេវីតដែរ!គាត់សុភាពរម្យទម

ណាស់ មិនអាចទៅអាចធ្វើអំពើចារកម្មថោកទាបបែបនេះទេ ម្យ៉ាងនៅ

សាលារបស់យើងក៏មិនដឹងថាសិស្សមានបន្តោងខ្សែកនេះប៉ុន្មានដែរ?

សម្ដីរីណាហាក់សមហេតុសមផល ធ្វើឲ្យលីយ៉ាងក់ក្បាលដូចយល់តាមសម្ដី

មិត្ត៖

–          ពិតមែនហើយសម្ដីឯងក៏ដូចជាត្រឹមត្រូវដែរ តែខ្ញុំនៅនឹកឆ្ងល់នឹងបន្ដោង

ខ្សែកក្នុងដៃសារ៉ានេះណាស់ ថាម្ចាស់វា ជាអ្នកណា?អ្នកណាជាអ្នកសម្លាប់

សារ៉ា?

-ហ៊ឺ!……(រីណាបន្ធូរដង្ហើមធំ) ឯងកុំនឹកឆ្ងល់ខ្វល់ច្រើនអី ពេលនេះប៉ូលីសកំពុងតែបន្ដតាមដានរឿងនេះហើយ!កាលណាប្រទេសនៅមាន

ច្បាប់! ឃាតករច្បាស់ជាត្រូវរកឃើញមិនខានឡើយ!

លីយ៉ា បានត្រឹមតែងក់ក្បាលតាមសម្ដីរីណាម្ដងទៀតប៉ុណ្ណោះ។រីណា

និយាយមិនខុសទេ រឿងនេះជារឿងដែលសមត្ថកិច្ចទេត្រូវព្រួយ

តាមរកឃាតករ តែលីយ៉ាខ្វល់ចំពោះរឿងឃាតកម្មនេះយ៉ាងចម្លែកទៅវិញ។

មកដល់ពេលយប់បន្ដិចលីយ៉ា និងរីណាត្រលប់មកផ្ទះវិញ ព្រោះផ្ទះអ្នកទាំងពីរ

នៅជាប់គ្នាស្រាប់ហើយនៅជិតសាលាទៀតផង។

ចូលដល់ក្នុង ផ្ទះលីយ៉ាសំដៅទៅបន្ទប់សម្រាកភ្លាម  តែពេល នាងបិទភ្នែក

រកដេក គឺដេកមិនលក់សោះព្រោះមួយរយៈក្រោយនេះនាងគិតច្រើនណាស់ ណាជា

រឿងដ៏គួសង្សយ័នៃការស្លាប់ ណាជារឿងបន្ដោងខ្សែកនេះទៀត

រឿងរ៉ាវតាមអន្ទោលក្នុងប្រាណនាងគ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់។ លីយ៉ាតាំងចិត្តដេក

ទម្រាំបានរហូតដល់ពាក់កណ្ដាលអាធ្រាត្រលង់និន្រ្ទាទៅ។

………………………………………………………

ព្រឹកនេះ លីយ៉ាភ្ងាក់ទៅសាលារាងយូជាងថ្ងៃធម្មតាដោយសារតែយប់មិញនាង

ដេកពុំសូវលក់។ សំណាងល្អ ដែលនាងទៅសាលាបានទាន់ពេលព្រោះផ្ទះនាង

នៅក្បែរសាលាស្រាប់។

លីយ៉ាចូលដល់ក្នុងថ្នាក់គឺប៉ះចំម៉ោងខ្មែរដែលបង្រៀនដោយលោកគ្រូ

ដេវីតនេះឯង។លោកគ្រូដើរចូលថ្នាក់ទាំងញញឹមយ៉ាងស្រស់ដាក់កូនសិស្ស

រាល់គ្នាផង។សិស្សក្នុងថ្នាក់ទី ១១​ ទាំង អស់សុទ្ធតែគោរពស្រលាញ់លោក

គ្រូគ្រប់គ្នាព្រោះលោកគ្រូមិនត្រឹមតែបង្រៀនល្អនោះឡើយគាត់ថែមទាំង

មានចរិត ល្អថែមទៀត។

ឆ្លៀតពេលដែលគាត់កំពុងបង្រៀនមេរៀន លីយ៉ាស្រីចេះតែលួចមើលទៅ

បន្ដោងខ្សែរកក្នុងលើខ្លួនលោកគ្រូដេវីតជានិច្ច ព្រោះបន្ដោងខ្សែក

ដែលនៅលើខ្លួនលោកគ្រូដេវីតនិងបន្ដោងខ្សែកដែលនៅក្នុងដៃសារ៉ា

ក្រោយពេលស្លាប់គឺដូចគ្នាបេះបិទធ្វើឲ្យលីយ៉ាកើតក្ដីសង្ស័យមិនបាត់

សោះ។ខណៈពេល ដែលលីយ៉ាចេះតែសម្លឹងទៅលោកគ្រូជាញឹកញាប់ លោក

គ្រូបានដឹងខ្លួន រួចងាកមកជិតស្រស់ស្រីភ្លាម៖

–          លីយ៉ា! លោកគ្រូមានអ្វីប្លែកមែនទេបានជាប្អូនសម្លឹងមកលោកគ្រូមិន

ដាក់ភ្នែកបែបនេះ?

លីយ៉ាតបទាំងមុខញឹមៗ៖

–          អត់អីទេ!លោកគ្រូ ខ្ញុំសម្លឹងលោកគ្រូព្រោះតែខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍នឹង

បន្ដោងខ្សែកបស់លោកគ្រូប៉ុណ្ណោះ មើលទៅស្អាតដល់ហើយ!

ឮបែបនេះលោកគ្រូសើចញឹមៗរួចយកដៃប៉ះខ្សែកថ្នមៗ៖

–          ខ្សែកនេះ លោកគ្រូពាក់ជាយូមកហើយប្អូនចាប់អារម្មណ៍នឹងវាឬ?

–          ពិតមែនហើយ !

–          ខ្សែកនេះលោកគ្រូពាក់ជាប់ខ្លួនរហូត!លោកគ្រូស្រលាញ់វាណាស់!

លោកគ្រូវាចារួចក៏ញញឹមដាក់លីយ៉ាម្ដងទៀត រួចបន្តសកម្មភាពបង្រៀនតទៅ

ទៀត ឯលីយ៉ា ហាក់ដូចជាឆ្ងល់ក្នុងចិត្តទ្វេឡើង ពេលដែលគិត​ដល់បន្ដោងខ្សែកនេះ។

ក្រោយពីម៉ោងលោកគ្រូពីរម៉ោងរួច លីយ៉ានិង រីណានៅរង់ចាំរៀនដល់

ល្ងាចម៉ោងប្រាំទើបបានសម្រាក។ ជាទម្លាប់ឲ្យតែពេលទៅផ្ទះលីយ៉ា

តែងតែទៅជាមួយរីណាជានិច្ច ស្រាប់តែពេលជាមួយគ្នានោះ វីរៈដែលរៀនថ្នាក់

ជាមួយលីយ៉ាបានដើរសំដៅមករកនាង:

–          លីយ៉ា! នាងមានភ្លេចទូរស័ព្ទដែរទេ?ខ្ញុំដូចជាឃើញនៅក្នុងថ្នាក់?

ឮសម្ដីវីរៈ លីយ៉ាយកដៃស្ទាបកាបូបក៏ឃើញថា ភ្លេចទូរស័ព្ទមែន យុវតីបន្លឺទៅ

វីរៈវិញ៖

សូមរង់ចាំវគ្គ២